Beter iets dan niets.

okt 4, 2018

Waarom heb ik altijd die gemengde gevoelens als het over de Israëlzondag gaat? Er zijn weinig onderwerpen waarbij de gemoederen zo snel en zo hoog kunnen oplopen als bij het onderwerp Israël – of waarbij er plotseling een doodse stilte valt.

Het is goed dat de gemoederen weer eens even opgeschud worden over de, ‘Onopgeefbare verbondenheid met Israël,’ maar de vraag is, of één zondag in het jaar genoeg is. Voor sommigen predikanten (of velen) valt één keer zelfs niet mee, en willen niet meer preken op Israëlzondag, vooral niet in eigen gemeentes, bang voor kritiek. Sommige predikanten willen nog liever dat het woord “Onopgeefbaar” helemaal geschrapt wordt. Voor andere christenen is Israël niet meer dan politiek. De emoties lopen soms hoog op, want hoe zit het eigenlijk met de verbondenheid met de Palestijnen?

Ik ben bang dat hetzelfde oude antisemitisme weer naar boven komt, met een gloednieuw gezicht. Vandaag zei iemand tegen mij:” Het is toch beter iets, dan niets.” Laat me uitleggen waarom ik dat nare gevoel heb. 

Door de eeuwen heen werd het Joodse volk belasterd en kregen ze overal de schuld van – zelfs voordat er een staat was. Tegenwoordig wordt de Joodse staat belasterd en is het de boosdoener van alle ellende in de wereld. Om een paar voorbeelden te noemen. Of het nu in de jaren rond 1348 was toen de zwarte dood ( de pest ) huishouden hield in Europa, waarbij ongeveer een derde van de bevolking werd weg gevaagd, of de beschuldiging van rituele moorden, één van de grootste anti-Joodse leugens, dat Joden een christelijk kind ontvoerden en vermoordden, het bloed drinken en/of gebruiken voor de Pesach matse. Altijd hetzelfde liedje, de Joden kregen de schuld.

In 1343 werd de hele Joodse gemeenschap in Germersheim (Duitsland) daarvan beschuldigd, waarop de hele gemeenschap op de brandstapel aan hun einde kwam. Niet alleen toen, maar tot vandaag de dag wordt deze beschuldiging ook verspreid in de Arabische landen. Vanaf de 15de eeuw tot 1808 zijn er onder de Spaanse inquisitie duizenden Joden op de brandstapel vermoord. [men schat 30.000] Alle niet gedoopte Joden werden in 1492 verbannen en verdwenen gewoon.

Er zijn tal van verhalen waardoor de Joden verketterd en vermoord zijn. Het was, je bekeren of gruwelijk aan je einde komen. Veel uitspraken van de kerkvaders hebben mee geholpen haat te zaaien, om zo de Holocaust te doen laten plaats vinden. Zelfs Luther vervloekte aan het eind van zijn leven de Joden. Ik raad u aan het boekje “Bloed aan onze handen” van Michael L. Brown te lezen.

Ik maak me grote zorgen om de kerken/gemeentes, omdat ook vandaag, die eeuwige vervangingstheologie nog steeds aanwezig is. En als gevolg van die eeuwenlange vervangingstheologie is Israël vergeten, gewoon afgedaan, met alle rampzalige gevolgen van dien.

Nog niet zolang geleden werden zes miljoen Joden in koelen bloede afgeslacht. We kunnen denken dat de oorlog voorbij is. Maar wat nog schokkender was dan die waanzinnige poging van Hitler en de zijnen, om het hele Joodse volk uit te moorden was, is dat die zieke en uitgemergelde mensen, die uit de kampen kwamen en de oorlog overleefd hadden, nog steeds nergens in de wereld welkom waren. Velen werden op gammele schepen gezet en van hot naar her gestuurd en verdronken alsnog, of werden zelfs teruggestuurd naar de kampen. Deze mensen moeten wij nog in de ogen kijken, en ze zijn nog zo menselijk, dat wij er namens de stichting Yad L’Ami nog binnen mogen komen. Ik ben bang dat het “Nooit weer” na de oorlog, in onze tijd een “Nu weer” dreigt te worden als de kerk zwijgt. Daarom dat nare gevoel.  

Laten we niet vergeten dat het eerste Testament ( OT ) in de eerste plaats voor de Joden geschreven werd. Er was nog geen kerk te bekennen. We waren nog helemaal niet ‘in the picture.’ Al die beloften zijn in de eerste plaats voor Zijn volk, en ze zijn nooit herroepen.

Het antisemitisme is nu erger dan vlak voor WOII. “Je kunt niets vriendelijks over Israël zeggen, want dan krijg je de wind van voren. We willen graag de geschiedenis vergeten en er niet meer denken aan “de Christelijke leerstellingen over de Joden, die de weg naar de Holocaust baanden”. De Joden vergeten de geschiedenis niet. Ze worden er nog dagelijks aan herinnerd.

U zult meer en meer leugens om u heen horen. Het is tijd dat Israël zijn eigen weg gaat. Ongeacht wat de wereld en zelfs de kerk vindt. De tijd is voorbij dat ze hun eigen mensen aan gevaar blootstellen. Iedereen zal moeten accepteren dat land en volk bij elkaar horen. Ook de Palestijnen die het nog nooit beter hebben gehad dan in deze tijd. Maar dat is weer een ander verhaal.

Wat denkt u, aan welke kant God stond? Stond Hij achter de methodes en dogma’s van de afgevallen kerk in die tijd en ook weer in deze tijd? We zullen grote dingen gaan zien, als we de Bijbel nog laten spreken tenminste. God komt wel klaar met Israel, dat weet ik vanuit het Woord.

En die “tien mannen uit de volken”? Die “zullen de slip van een Joodse man vastgrijpen”, omdat “zij gehoord hebben dat God met hen is” – Zacharia 8:23 Ze grijpen toch echt niet de slip vast van een gereformeerd dominee of een pinkstervoorganger, maar van een echte Jood!