YAD L’AMI – DAG 221 – 14.05.2024
Pesach ligt achter ons en we zitten nu in alle herdenkingsdagen. Yom HaShoa ( Herdenking dat er 6 miljoen Joden vermoord zijn) Ik heb die dag nog nooit zo intens gevoeld als nu, omdat het zo vergelijkbaar is met de dagen, waar we nu inzitten. Zelfs Shlomo 85 jaar en een Shoa overlevende zit nu vanaf 7 oktober nog steeds als gevangene in Gaza. Deze man maakt 2 keer een Holocaust mee.
Zondagavond 5 mei begon hier Yom HaShoa (Holocaust Rememberance Day). De herdenking van de genocide op 6 miljoen Joden tijdens de 2e W.O. Het is elk jaar een heel beladen en emotionele dag, met name voor de nog in leven zijnde Holocaustoverlevenden en hun families. Dit jaar herdenken we, terwijl Israël in oorlog is en de gruwelijke terreur van 7 Oktober nog vers in ieders geheugen is. Wetend dat nog 132 onschuldige mensen gegijzeld zijn in Gaza. De officiële herdenkingsceremonie bij Yad Vashem had een dubbele diepe lading. De uitspraak “Nooit meer is nu!” is de hartenkreet van iedereen. Terwijl we luisterden naar de aangrijpende levensverhalen van Holocaustoverlevenden zagen en hoorden we hun innerlijke kracht. Mag hun doorzettingsvermogen en hoop tot steun zijn voor heel het Joodse volk vandaag.
Silvia
Aan de grens bij Gaza is de spanning nog heel erg hoog. Vorige week was ik met enkele mensen in Kibboets Zikim, dat naast Gaza aan de zee ligt. Een prachtige plaats waar we jaren projecten hebben gehad. Op het moment dat we uitleg kregen van Elior, de man van de beveiliging, werden 25 extra gevechtseenheden opgeroepen, vanwege waarschuwingen, dat er infiltraties waren vanuit Gaza. Dit werd later bevestigd door vrienden uit Netiv Ha Asara, die ‘s nachts om 2 uur bericht kregen dat er gevaar heerste.
Vrienden die terug waren en 5 verhuizingen achter de rug hadden vanaf 7 oktober, hebben het dorp ‘s morgens weer voor enkele dagen verlaten, omdat het te heftig was. (Terwijl ik dit schrijf gaan de alarmen af in Kerem Shalom en Askelon en in het noorden aan de grens bij Libanon). Ik bedoel er mee te zeggen dat het lang niet over is.
Ook daar, in het noorden, zijn ongeveer 80.000 mensen naar elders in het land vertrokken. Ontzettend veel huizen/plaatsen zijn kapot gebombardeerd door Hezbollah. In de dorpen aan de grens bij Gaza loeien weer dagelijks de sirenes. In sommige dorpen is 30% van de bevolking teruggekeerd en in sommigen dorpen iets verder van de grens, 60%.
In Karmia, waar ongeveer 30% van de bevolking teruggekeerd is, krijgt een groep kinderen surfles, onder leiding van verschillende therapeuten. Veel therapie gaat via acties en spel. Daar de volgende keer meer over.
In Kibboets Kfar Aza, ben ik weer bijgepraat met Shachar en Ayela, een echtpaar met een hart van goud (zie vorige update), dat voor de vrijwilligers en soldaten eens per week een uitgebreide maaltijd maakt. De Kibboets van ongeveer 970 mensen, waar 67 mensen vermoord, 17 gegijzeld en tig huizen verbrand waren, ligt er nog hetzelfde bij. Alleen wat schoner door de hevige regens, die het bloed en de as van de verbrande huizen weggespoeld heeft. Men is nog steeds niet begonnen met het opruimen van alle verbrande huizen. Zouden ze nu beginnen, dan zouden er pas in 2026 weer mensen terug kunnen keren. Vanwege de tanks enz. zou ook in verschillende gebieden van de Kibboets de infrastructuur vernieuwd moeten worden.
Wat gaat dat allemaal kosten?
Maandag was het Yom Ha Zikaron ( Dag van herdenking van de gevallenen) Mijn hart huilt met al mijn vrienden, die sinds 7 oktober tientallen geliefden verloren hebben. Overal in de dorpen en Kibboetsen waren ceremonies en rouwden de bewoners om de 21 mensen, 67 of 100 mensen uit hun dorp, die ze verloren hebben in 1 dag. En hoe….
“Meer dan 1200 vielen gedurende de hele campagne… sommigen door vuur en sommigen door verstikking, sommigen door het zwaard en sommigen doorzeefd met kogels. Sommigen op de drempel van hun huis, sommigen in de warmte van hun bed en sommigen op straat, terwijl ze verkracht werden. Sommigen bij een wachtpost en sommigen op het slagveld, sommigen bij een bushalte en sommigen bij een politiebureau. Sommigen in een auto en sommigen in een gepantserd voertuig, sommigen op de kibboetspaden, sommigen in de wei en sommigen op een feestje, sommigen door raketten en sommigen in tunnels. Voor altijd, voor altijd herinneren we hen.”
Het land is in diepe rouw en iedere dag worden er doden toegevoegd. B.v. dit verhaal:
Op 7 Oktober – werd Dror Or 49 j, uit Be’eri, samen met twee van zijn 3 kinderen, Noam, 17 en Alma 13 j. gegijzeld en meegenomen naar Gaza, door de meedogenloze terroristische Hamas. Nu zeven maanden later kwam het afschuwelijke bericht binnen dat Dror, op de 7de oktober al vermoord was en dat de terroristen zijn lichaam hadden meegenomen naar Gaza. Yonat Or, Drors vrouw en moeder van hun drie kinderen werd ter plekke vermoord. Dagen later vonden ze haar lichaam. De buren zagen hoe het gezin gedwongen werd hun schuilkelder te verlaten toen terroristen het huis in brand staken. Hun oudere broer Yahli, en hun hond Nella, overleefden. Yahli Or deed een jaar lang vrijwillige dienstplicht in het noorden van Israël en was op 7 oktober niet thuis.
De 17-jarige Noam en de 13-jarige Alma Or werden 50 dagen gevangengehouden in Gaza door de terreurgroep en zij werden op 25 november vrijgelaten. De twee wisten niets van hetgeen er met hun ouders gebeurd was. Toen ze werden vrijgelaten, ontdekten ze dat hun moeder was vermoord tijdens een bloedbad in de kibboets, en dat hun vader ook naar Gaza was ontvoerd. De kinderen waren vanaf het eerste moment van elkaar gescheiden en wisten ook niets meer van elkaar. Ze ontvingen het bittere nieuws pas, dat hun moeder niet meer leefde en hun vader in Gaza zat, toen ze werden vrijgelaten en herenigd met enkele familieleden.
Nu, na 7 maanden van hopen en denken dat je vader terugkeert, moeten de drie kinderen nu inzien, dat ook hun vader vermoord is en dat ze als wezen achterblijven.
Dror was een toegewijde vader van drie kinderen, Yahli (18), Noam (17) en Alma (13), een liefhebbende echtgenote van Yonat. May there memories be blessed.
Na Yom HaZikaron, volgt gelijk de Onafhankelijkheidsdag, Yom HaAtzma’ut, wat normaal een geweldig feest is. Op 14 mei 1948 werd de moderne staat Israël geboren en vandaag viert Israël haar 76de verjaardag, heel bescheiden. Geen vuurwerk en geen luidruchtige feesten. ‘Het is moeilijk om de vrijheid als natie te vieren, wetend dat jouw geliefden nog gevangen zitten in de tunnels.’
Eigenlijk heel walgelijk hoeveel druk er op Israël is. Hoe ver staan we van de jaren 40 af? Ik word misselijk van al die leugens en vreselijke Jodenhaat in de wereld. De haat tegen God en Zijn volk Israël lijkt alleen maar erger te worden. Daarom huilt mijn hart. Hoe des te meer huilt Gods Vaderhart, om Zijn oudste zoon Israël.
Bedenk toch zelf, hoe vreemd het is dat niemand eist dat Hamas moet stoppen met de raketaanvallen en dat ze onze onschuldige mensen terug moeten geven. De leugen speelt zijn spel zoals met de laatste deal. Ik ga het niet meer uitleggen. Als we eerlijk nieuws lezen, kunnen we het allemaal weten. Of doe onderzoek wat waar of niet waar is, zodat we ons geweten zuiver houden en we niet besmeurd worden door het nieuws. Kom met vragen en/of vraag waar het goede nieuws te lezen is.
Wat kunnen wij doen?
# Ten eerste kunnen en mogen we als gelovigen niet zwijgen te midden van haat tegen Gods volk. Net als Esther speelt de kerk/gemeente een rol in de strijd tegen antisemitisme.
# Ten tweede moeten we onze ogen op de hemel gericht houden. Als we deze strijd alleen voeren, zullen we verliezen. Waarom? In het natuurlijke zijn we volledig in de minderheid. Israël wordt omringd door 22 Arabische landen.
# Ten derde moeten we niet vergeten dat God een plan heeft met Israël en de wereld. Hij zal doen wat Hij beloofd heeft!
DAAROM
Om SIONS wil zal ik niet zwijgen en om Jeruzalems wil zal ik niet rusten, totdat zijn heil opgaat als een lichtglans en zijn verlossing als een brandende fakkel.
Jesaja 62:1
Met een hartelijke groet en zegen vanuit Israël,
Ria Doekes