Nederland kent de Israëlzondag en dat is altijd de eerste zondag in oktober. Dan wordt er aandacht, of extra aandacht in de dienst gegeven aan Israël. Mooi, maar tragisch natuurlijk, als dat maar 1 zondag in het jaar is en zeker in onze dagen. Als we Israël uit de Bijbel weghalen, blijft er maar weinig over. Het zou iedere zondag of Sabbat een plaats moeten hebben in de gemeenten.
Een jaar geleden, op 1 oktober mocht ik iets delen in een gemeente in Nederland. Ik kreeg maar een paar minuten, maar het was fijn en die paar minuten waren niet voor niets. We hadden een mooie ontmoeting na de dienst. Precies een week later, op 7 oktober werden 1200 mensen, waaronder baby’s, kleine kinderen en oude mensen op gruwelijke wijze vermoord, verbrand, gegijzeld en werden jonge meisjes verkracht. Die paar minuten maakten ineens een grote indruk en deze gemeente kwam na 7 oktober gelijk in actie met een mooie collecte voor de mensen in het zuiden.
Wel heel spannend hoe dit jaar Israël, op 6 oktober in de gemeenten herdacht gaat worden. Als 7 oktober ons nog helder voor de geest ligt, kan het nooit meer zijn, zoals het eens was. Helaas, zijn er ook, die geen raad weten met Israël en die ene dag het liefst over zouden willen slaan. Velen willen liever de vrede bewaren in de gemeenten en willen iedereen ‘pleasen’. (= een ander behagen om zelf erkenning te krijgen) Oh God vergeef! In deze tijd zullen we echt keuzes moeten maken.
De pijn en het verdriet is niet minder. Nu, bijna een jaar later worden er nog steeds 101 ouderen boven de 80 en kinderen onder 2 jaar, gegijzeld in Gaza. Er gaan geen 5 minuten voorbij, of we worden herinnerd aan deze tragedie op radio en tv. Op pleinen en straten, op de hoeken en in winkels hangen posters van de mensen. Aan auto’s hangen vlaggen of gele lintjes. We dragen ons speldje of ketting met de woorden, ‘Bring them home now.’ Onze gedachten en gebeden zijn constant aanwezig.
Edit Jerusalmie, 22 jaar, werd een paar dagen, voordat ze bevrijd werd, doodgeschoten in een tunnel en woog nog maar 36 kilo. Als we dit weten, dan begrijpen we misschien ook de ouders, die hopeloos de straat op gaan en schreeuwen om hun geliefden thuis te krijgen. Het zal jouw kind, man/ vrouw, papa/mama of opa/oma zijn. Als ik ons dorp uitrijd, dan hangt daar een grote poster van Eliya Cohen. Bij zijn ouderlijk huis hangt de vlag met honderden kinderhandjes erop gedrukt en in een boom hebben de kinderen hun zelfgemaakte figuurtjes gehangen. “Elly we wachten op je, kom thuis!”
De spanning rijst in het land. Deze brief gaat nu niet over wat er allemaal gebeurt in het land. We laten u weten wat wij in jullie naam mogen doen om de pijn en angst te verlichten en zo mogen we licht brengen in de harten van de mensen.
Meer dan de helft van de mensen zijn terug in het zuiden. Nog niet allemaal in hun dorpen of kibboetsen maar wel ergens dichterbij hun werk en scholen van de kinderen. Een catastrofe in het noorden, aan de grens van Libanon is, dat er nog steeds meer dan 60.000 mensen, geëvacueerd zijn. Hezbollah denkt, dat die 50 tot 100 raketten per dag op de dorpen aan de grens (en dat al 11 maanden) maar gewoon door kunnen gaan? De afgelopen dagen hebben we gezien dat Israel zegt: ‘Tot zover.’ We kunnen ons niet voorstellen hoe het leven van de meeste mensen totaal op de kop is gezet in het afgelopen jaar. Die plotselinge evacuatie is heel moeilijk, vooral voor de ouderen en Shoa-overlevenden geweest. Daarom proberen we ook juist voor de ouderen iets te doen, waar ze weer tijden op kunnen teren. Even uit die sleur van iedere dag. Samen ontbijten, ontmoeting met anderen en naar mooie muziek luisteren.
Deze keer geven we de bedankjes door, die we ontvangen en laten u weten waar alle donaties naar toe gaan.
Sara, een leidster van een ouderenclub, schrijft:
Ik wil jou en alle mensen bedanken, voor de indrukwekkende en gevarieerde muzikale optreden. Wij zijn een groep holocaustoverlevenden uit Beit Hoffman. We komen uit de Sovjet-Unie en Noord-Afrika. Het concert was van een hoog niveau en de meeste mensen hebben nooit de kans gehad om een show op zo’n niveau te zien. Aan het einde van het concert zei iedereen dat het zo’n speciale ervaring was. We willen alle leden van Yad L’ Ami en de donateurs bedanken voor al jullie donaties.
Bedankt!
In onze vorige nieuwsbrief schreven we over de muziekkamer in Yad Mordechai.
Een van de ouderen uit Kibboets Yad Mordechai schrijft:
En toen, toen kwam de tijd dat we terugkeerden naar onze huizen in de Kibboets, ieder gezin op z’n tijd, in z’n eigen tempo. Langzaamaan vormde de “Yad Mordechai” gemeenschap zich weer en proberen we allemaal weer orde te scheppen. Onze business op te pakken, “als gewoonlijk”, maar de realiteit is verre van dat. Geen dag is hetzelfde. Er zijn dagen met luchtaanvallen. De knallen en het schieten houden niet op. Het gevoel dat we op een slagveld leven en het is onmogelijk om daaraan wennen!! En op een andere dag lukt het ons om te luisteren naar het getjilp van vogels in de lucht en hebben we het gevoel dat dit ons privéparadijs is. Deze schommelingen in het gevoel van veiligheid en bescherming geven ons allemaal grote stress, constante onrust, angsten om ons bestaan. De meesten van ons worden psychisch behandeld en we bewegen ons allemaal tussen de charme van het hier zijn en de geluiden van de oorlog.
Gelukkig zijn we gezegend met een omarmende, ondersteunende, genereuze en liefdevolle omhelzing van geweldige donateurs – de stichting Yad L’Ami.
Ria besloot te investeren in onze ziel en probeerde om voor ons een gezonde en plezierige vrije tijd te creëren. Een van haar prachtige initiatieven is de inrichting van de muziekkamer in onze kibboets.
In deze prachtige muziekkamer kunnen alle kibboetsleden en nu ook bewoners buiten de kibboets, van verschillende leeftijden deelnemen aan muzieklessen op verschillende muziekinstrumenten. We zijn ons allemaal bewust van het wonderbaarlijke effect van muziek op de ziel, en er is geen fascinerender middel dan de muziek, die we zelf produceren, om zelfs maar voor een korte tijd tot rust te komen. Met het constante lawaai in onze ziel, is de muziekkamer een balsem voor ons allemaal.
Kinderen en volwassenen komen er massaal naartoe en volgen de muzieklessen en zien de plaats als een eilandje van ontspanning in het oorlogsgebied waarin we leven.
Hartelijk dank van ons, de Yad Mordechai-gemeenschap, voor dit prachtige initiatief dat is aangepast voor alle leeftijden en voor ons allemaal.
Moge de rust terugkeren in onze regio en mogen we alleen het getjilp van vogels, de muziek van de natuur, horen.
Met grote waardering, de Yad Mordechai gemeenschap.
Yad L’ Ami helpt mee de muziekleraren te bekostigen en de mensen zelf moeten ook een kleine bijdrage geven.
Netiv Ha’Asarah
Het huis van Bilha en Yakov Inon brandde volledig af tijdens de Hamas-infiltratie van de gemeenschap van Netiv Ha’Asara op die zaterdagochtend van 7 oktober. Bilha werd aanvankelijk als dood opgegeven, net als haar man, maar een gebrek aan DNA-bewijs leidde ertoe dat de IDF die conclusie introk en werd Bilha nog steeds als vermist aangegeven.
De Inon-kinderen begrepen zelf na de aanval dat het onmogelijk was dat Bilha het had overleefd. Daarom kozen ze ervoor om shiva te zitten — de traditionele Joodse rouwperiode — voor hen beiden.
Na een zeer ingewikkeld onderzoek bevestigde de Israëlische Defensiemacht, begin augustus (10 maanden later) dat in het huis van de Inons, Bilha Inon, 75, die officieel als vermist werd beschouwd sinds 7 oktober, op die dag werd verbrand samen met haar man, Yakov Inon, 78.
De kinderen hebben nooit gedacht dat hun moeder door Hamas naar Gaza was ontvoerd, omdat op 7 oktober geen anderen ontvoerd waren vanuit Netiv Ha’Asara. De kleine gemeenschap van minder dan 1.000 mensen, een dorp, dat het dichtst bij de grens met Gaza is, was een van de eerste plaatsen die op 7 oktober werd geïnfiltreerd door terroristen, die met paragliders binnenvlogen. Helaas werden er op die dag wel 20 mensen op brute wijze vermoord waaronder Yakov en Bilha, die werden levend verbrand in hun schuilkelder.
Bilha en Yakov hadden 5 kinderen en 11 kleinkinderen.
Ik heb Bilha persoonlijk gekend toen ze deelnam aan een therapeutische bakcursus voor vrouwen in het dorp.
De familie was op zoek naar donaties om een monument op te richten op die plaats, om hun ouders te herdenken. Het was een eer voor ons om bij deze familie te zijn in hun pijn en verlies van hun ouders.
“We zullen nooit vergeten wat er op 7 oktober is gebeurd.”
Een van de ouders uit Netiv Ha’Asara schrijft:
Heel hartelijk dank dat u het mogelijk maakte, dat wij in deze zware tijden een kookklas konden beginnen
Dankzij uw bijdrage hebben 31 kinderen een ervaringsgerichte, educatieve tijd gehad, die hen aan elkaar verbond en het ook mogelijk maakte zichzelf onder ogen te komen en te leren over zichzelf. De kinderen keken elke week uit naar de workshop en kwamen thuis met heerlijke producten en met trots dat zij het eten hadden bereid.
Hartelijk dank lieve mensen van Yad L’Ami dat u ons kind de mogelijkheid gaf deze workshops te laten ervaren in een verwarrende en onstabiele tijd.
De school in Sa’ad. Ieder kind heeft therapie nodig. Ingewikkeld proces. Er zijn te weinig therapeuten, vanwege dienst in het leger, maar volgende week beginnen we weer met paarden- en hondentherapie. Volgende keer hier meer over.
In het meisjeshuis in Sa’ad is een verpleegster vereist. Dit betekent hoge onkosten voor een internaat, waar nog geen volledig aantal meisjes zit. Ook hier zijn we bij betrokken. Veel meisjes krijgen muziektherapie. Later meer hierover.
Waarom vertrek je naar Israël in een tijd van oorlog?
Deze vraag moesten we zeker wel een paar keer uitleggen toen wij begin juli vertrokken. Toen was het stamelend van tja, we horen dat het Israëlische volk het moeilijk heeft in de strijd tegen het kwaad. Als je gerechtigheid liefhebt, als je vrede belangrijker vindt dan oorlog, als jij je naaste respecteert, als je liever bouwt dan afbreekt dan ga je toch? Deze woorden hierboven werden pas echt duidelijk toen we daar aankwamen. Het Israëlische volk zucht onder de terreur, die door Iran georkestreerd wordt. Wij gingen omdat we onze handen uit de mouwen wilden steken en het volk van Israël wilden laten zien, dat ze niet alleen staan. Nu de jonge mannen moeten vechten voor het voortbestaan van de natie en vaders hun leven in de waagschaal leggen om een toekomst voor hun kinderen te waarborgen hebben wij ons in het zweet gewerkt om een prachtige tuin aan te leggen. Het feit dat we er waren voor de mensen was wellicht belangrijker dan het eindresultaat. Door deze daad brachten we hoop aan een verscheurde natie door er te zijn, te luisteren en te helpen. De dankbaarheid en verwondering is dan ook groot voor de geboden hulp. Een levenservaring om nooit te vergeten.
Jacco en Willem
Indrukken van ervoor en erna.
150 jongeren keerden op 1 september 3 x in de week, na schooltijd, terug naar dit instituut en iedere week komen er meer bij. De directeur, die daar zelf de jaren heeft doorlopen en nu op 25 jarige leeftijd de verantwoording heeft, heeft ons hart. Ondertussen hebben we hen voorzien van de “Eerste hulp middelen”, die nodig zijn als je zoveel jongeren begeleidt. Hun oude opbergplaats, met de spullen erin, is ook in vlammen opgegaan op 7 oktober en verder is er schade aan ramen en muren vanwege de raketten. Er zijn nog veel aanpassingen nodig om de plaats weer helemaal op orde te maken. Ook gaat de jeugd zelf meewerken aan een herdenkingsavond van 7 oktober om de doden te herdenken, waaronder verschillenden van hun vrienden, die vermoord of gekidnapt waren. Ook hierin heeft Yad L’Ami toegezegd om financieel te helpen. Hoe belangrijk is het voor hun eigen verwerking om dit samen te doen?
De feestdagen komen eraan.
Alhoewel het niet gemakkelijk is om in deze tijd je op de feestdagen te richten (Rosj HaSjana. Jom Kipoer en het Loofhuttenfeest) is het toch een Bijbelse opdracht de feesten van de HERE (Mo-adiem) te vieren.
Dat betekent dat er ook weer veel voedselbonnen uitgedeeld gaan worden, zodat de mensen de extra onkosten kunnen dekken. De prijzen in Israël rijzen de pan uit. De boeren hebben het extra moeilijk en heel veel hectare ging de afgelopen tijd in vlammen op in het noorden.
Alles heeft zijn bestemde tijd onder de hemel – zegt Prediker
Er komen veranderingen in de stichting. Het hart van de stichting blijft hetzelfde maar mensen komen en mensen gaan. Silvia gaat ons verlaten na 9.5 jaar trouwe dienst aan de Shoa overlevenden. Dank je wel Silvia, dat ik in die 9 jaar altijd op jou kon rekenen. Je was trouw en de mensen waren altijd blij jou te zien. Jij voelt dat jouw tijd klaar is, maar dat ga je zelf beschrijven. Veel dank van mij persoonlijk en van beide besturen. Gelukkig blijft Albert de Hoop nog wel betrokken en helpt deels met de administratie.
Ondertussen ben ik heel dankbaar dat Mirjam Reijnen, voor velen al een bekende, spontaan reageerde om deze plaats op te vullen. We zitten nu in een periode van wisseling van de wacht. Mirjam zal er volgende keer over schrijven, maar we gaan nu eerst afscheid nemen van Silvia.
Afscheid en overdracht.
Begin 2015 werd ik gevraagd om het project “Hulp aan Holocaustoverlevenden” voor mijn rekening te nemen. Met veel liefde heb ik mij in de afgelopen 9,5 jaar ingezet om de levensomstandigheden van ‘onze’ ouderen te verbeteren en iets van hun eenzaamheid weg te nemen. Een aantal maanden geleden heb ik met pijn in mijn hart het besluit genomen om eind september te stoppen met het werk bij Yad L’Ami. Dit was natuurlijk geen overhaast besluit, maar na bidden en zoeken kwam ik tot deze keuze. Het daadwerkelijke afscheid van de ouderen was niet gemakkelijk, voor beide kanten.
Het feit dat Mirjam het werk nu voort gaat zetten werkt gelukkig verzachtend. We hebben de ouderen samen bezocht en dit resulteerde in hele mooie ontmoetingen en kennismakingen. Ze werd door iedereen hartelijk verwelkomd! Ik heb het volste vertrouwen dat zij het werk onder de ouderen met een warm hart verder zal dragen en ik wens haar daarbij veel vreugde en sterkte. Ook Ria en de beide besturen wil ik hierbij heel veel Zegen toewensen bij al hun werk en inzet voor de stichting en het Joodse volk. Ik heb hele mooie herinneringen aan de afgelopen jaren. Dank jullie wel voor de fijne samenwerking en het gegeven vertrouwen.
Heel veel liefs, Silvia.
Er is nog heel veel meer te vertellen, volg ons op Facebook en Instagram van Yad L’Ami.
Laat ons voortdurend gebed zijn, Jesaja 61
Dat de treurende van Sion troost mogen ontvangen, Sieraad in plaats van as. Vreugdeolie in plaats van rouw.
Een lof gewaad in plaats van een benauwde geest. Opdat ze genoemd worden eiken van de gerechtigheid.
Een planting door de HERE, om Hem te verheerlijken.
Ria Doekes
Klik hier om deze nieuwsbrief als PDF te bekijken of printen