Onze ouderen in corona tijd

We zijn heel dankbaar dat tot nu toe geen van ‘onze’ 50 geadopteerde Holocaustoverlevenden corona heeft gekregen. Maar het is duidelijk dat deze tijd wel een grote impact op hen heeft. Hoe slaan zij zich er doorheen? Een paar voorbeelden uit de praktijk die we tegen komen:

Rachel (fictieve naam) leefde voorheen al in een erg isolement en keek reikhalzend uit naar onze bezoeken. Maar sinds het coronavirus opdook in maart ziet Rachel zich genoodzaakt om helemaal niemand meer te ontvangen en zelf ook niet de deur uit te gaan. Haar leven speelt zich echt alleen af binnen de paar vierkante meter van haar huis, zo bang is ze dat ze het virus zal krijgen. Ze zegt dat ze voor deze zelfquarantaine kiest omdat ze niemand heeft die voor haar kan zorgen als ze ziek wordt. Wat verdrietig. Voor ons betekent het dat we zo goed mogelijk op afstand in contact blijven en er op toezien dat ze alle basisproducten heeft die ze nodig heeft. Na overleg met een gaarkeuken ontvangt ze nu ook warme maaltijden en het contact met de bezorgster aan de deur is het lichtpuntje waar ze zich op verheugd. Wat zien we uit naar de dag dat deze vrouw bevrijd is van haar virus angst en we haar die lang uitgestelde knuffel kunnen geven.

Een hele andere situatie troffen we aan bij Moshe (fictieve naam). Hij is dementerend en woont samen met zijn zoon die een licht verstandelijke beperking heeft. Voor Moshe is het maar heel vreemd dat we mondkapjes dragen en hij vraagt regelmatig wie we zijn en waarom we dat ding voor het gezicht hebben. In zijn beleving zijn er geen grenzen en geen anderhalve meter afstand. Het was dan ook te verwachten dat hij me bij het afscheid plotseling stevig tegen zijn borst drukte 😊. Of ik vanavond ook weer kwam, en morgen….. Voor hem bestaat er geen corona, en dat is maar goed ook.

Eli (fictieve naam) is een 91-jarige Russische man die nog steeds leeft voor sportcoaching. Al zijn tijd, aandacht en energie wordt daar aan besteed. Hij is dagelijks telefonisch of via internet in contact met zijn leerlingen in Israël en Wit-Rusland. Inmiddels mét een extra groot toetsenbord en een extra groot beeldscherm omdat hij niet meer zo goed ziet. Maar van stoppen is geen sprake; overdragen van kennis, dat is zijn passie. Corona of niet, ook van huis uit gaat hij door met coachen.

Zomaar even drie heel verschillende situaties, in deze vreemde en bizarre tijd.