Steentjes bijdragen
Als we Sa’ad binnenrijden onder een strak blauwe lucht krijgen we de indruk van een fleurig en vredig vakantieplaatsje. Zodra we echter door het beveiligingshek het schoolplein op lopen, worden we geconfronteerd met de realiteit van het leven vlakbij de grens met Gaza.
Wat een enorm zwaar uitgevoerd betonnen dak en wat een dikke muren! Zelfs de ramen zijn voorzien van een speciaal glas zodat het bij een raketinslag niet meteen in duizend stukjes uiteenspat. Het hele gebouw is één grote bunker! Dat geeft ons een beklemmend gevoel. Ongelofelijk dat de kinderen hier zó naar school moeten, met altijd die kans dat het gevreesde rode alarm klinkt, waarna ze zo snel mogelijk door hun juffen en meesters veilig binnengeloodst worden. We realiseren ons dat ouders en grootouders hun kinderen wel heel anders naar school laten gaan als bij ons. De keren dat wij als opa en oma onze kleinkinderen ophalen bij school verwachten we hoogstens dat er eentje gevallen is en een tand door zijn lip heeft of een geschaafde knie. In Sa’ad halen ouders opgelucht adem als weer een dag zonder alarm verlopen is, vooral in tijden dat het achter elkaar raak is, en hun kind veilig thuis komt.
Vandaag is er niets aan de hand, spelen kinderen lekker buiten en wordt verderop een potje voetbal gespeeld. Binnen worden we hartelijk verwelkomd door een deel van het team. Twee juffen vertellen ons meer over de situatie op school, hoe ze de kinderen leren zo positief mogelijk te leven, in geval van een alarm alert te reageren en elkaar te helpen. Daarbij wordt hen totaal geen vijandbeeld bijgebracht maar hoop op vrede. Speciale aandacht krijgen de kinderen die door de spanning en de aanslagen toch getraumatiseerd zijn. Passie, liefde en zorg voor de kinderen staan hoog in het vaandel. Belangrijk is dat ze naast de leerstof ruimte krijgen voor ontspanning en creativiteit om juist daardoor een stuk stress kwijt te raken. Dat is een van de redenen waarom we vandaag op bezoek zijn. Ton heeft een koffer bij zich vol Cogo-steentjes – een soort Lego – , vrijgekomen uit een project waaraan hij thuis werkt. Prachtig om op deze manier letterlijk een steentje te kunnen bijdragen! Het is dan ook een feestelijk moment als Ton zijn koffer op tafel legt en met een brede grijns de verschillende zakken openmaakt die barstensvol zitten met vrolijk gekleurde steentjes in allerlei vormen. De juffen en de directeur vinden het geweldig en zien al helemaal voor zich hoe de kinderen hun fantasie kunnen uitleven. Even later leidt de directeur ons buiten rond en laat ons ook de plaatsen zien waar de honden- en paardentraining wordt gegeven om kinderen na een traumatische ervaring weer zelfvertrouwen te geven. Heftig allemaal, maar wat een geweldig project! Opeens staan we stil bij een restant van een raket pal naast de school. Zo’n 5 jaar geleden boorde deze zich hier een flink eind de grond in. Het team besluit het ontstane gat positief te gebruiken en plant een olijfboom, symbool van leven en vrede, symbool van Israël. Nú al een behoorlijke boom! “We moeten voor het leven kiezen, zoals in de Thora staat” geeft een van de leerkrachten als commentaar.
Diep geraakt en onder de indruk van de kracht en levensmoed van deze mensen stappen we weer in de auto. ‘Kol ha kavod’, diep respect!
Sa’ad nemen we mee in ons hart!